သာသနာ

အရွင္မဟာကႆပ (သုိ႔မဟုတ္) ဗုဒၶသာသနာေတာ္အတြက္ တန္ဖိုးအရွိဆံုးေသာ အရွင္သူျမတ္
================================================

အရွင္မဟာကႆပ၏ အေၾကာင္းအရာကို စဥ္းစားရသည္မွာ ၾကက္သီးထေလာက္ေအာင္ အရသာ ရိွပါေပ၏။ စိတ္အား တက္ၾကြ အားရဖြယ္ေတြ အတုယူဖြယ္ သံေ၀ဂျဖစ္ဖြယ္ေတြ မ်ားလွေပ၏။ သာသနာပကာလ၌ ပေစၥကဗုဒၶါအရွင္ျမတ္တို႔ကို ကိုးကြယ္ဆည္းကပ္ေနေသာ နႏၵမင္းဘ၀မွ (ပေစၥကဗုဒၶါမ်ား ပရိနိဗၺာန္စံၾကေသာအခါ သံေ၀ဂရ၍ မင္းမိဖုရား ႏွစ္ပါးလံုးတို႔) ရေသ့ရဟန္းျပဳလုပ္ကာ တရားအားထုတ္၍ ျဗဟၼာ့ျပည္၌ ျဖစ္ၾကၿပီးေနာက္ ငါတို႔ဘုရားရွင္ ပြင့္ေတာ္မူခ်ိန္ ျဗဟၼာ့ျပည္မွ စုေတခဲ့ၾက၍ ျဗာဟၼဏသူေ႒းမ်ဳိး၌ “ပိပၸလိ” ဟူေသာ နာမည္ျဖင့္ ထင္ရွားေသာ သတို႔သားျဖစ္ေလသည္။ အႏြယ္အားျဖင့္ ကႆပအႏြယ္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ က်မ္းစာတို႕၌ အရွင္မဟာကႆပဟု ထင္ရွား၏။

ပိပၸလိ သတို႔သား အသက္ ၂၀ အရြယ္ေရာက္ေသာအခါ ထိုသတို႔သားတစ္ေယာက္တည္းရိွေသာ မိဘမ်ားက လက္ထပ္ဖို႔ရန္ေျပာၾက၏ ၊ ကာမ စိတ္သန္႔ရွင္းေသာ ျဗဟၼာ့ျပည္မွ စုေတလာခဲ့သူျဖစ္၍ ကာမမႈကို စက္ဆုပ္ရြံ႕ရွာရကား အခါခါ ျငင္းဆန္၍ ေတာထြက္ရန္သာ ဇြဲသန္သန္ ေျပာေန၏။ မိခင္ႀကီးကား မိမိတို႔ ပစၥည္းမ်ား အေမြခံမရိွလွ်င္ မင္း ဘ႑ာျဖစ္ရစ္မည္စိုး၍ အမ်ဳိးမ်ဳိးေဖ်ာင္းဖ် ေျပာဆိုေလရာ ပန္းပုသမားထံ အလွဆံုးေရႊရုပ္ကို အထုခိုင္း၍ ထိုေရႊရုပ္ေလာက္ေခ်ာသူကုိရမွ လက္ထပ္မည္ဟု ေျပာေလသည္။ (မရႏိုင္ဘူးထင္၍ ေျပာျခင္း ျဖစ္ေသာ္လည္း) မိခင္ႀကီးကား အားမေလ်ာ့။

“ငါ့သား ေကာင္းမႈျပဳစဥ္တုန္းက တစ္ေယာက္တည္းျပဳခဲ့မွာ မဟုတ္ဘူး၊ ေကာင္းမႈျပဳဖက္ အမ်ဳိးသမီးဟာ ဒီေရႊရုပ္ေလာက္ ေခ်ာမွာေပါ့” ဟု ယူဆ၍ ျဗာဟၼဏရွစ္ေယာက္ထံ ေရႊရုပ္ကိုအပ္ႏွံကာ ေခၽြးမေလာင္း အရွာခိုင္းေလေတာ့သည္။
နႏၵမင္းဘ၀ မေရာက္ခင္ကပင္ မၾကာမၾကာ ေရစက္ဆံုလာေသာ အမ်ဳိးသမီးသည္ နႏၵမင္း၏မိဖုရားဘ၀၌ အတူတကြ ရေသ့လုပ္ခဲ့ၾက၍ ျဗဟၼာ့ျပည္ေရာက္၊ ထို႔ေနာက္ လူ႔ျပည္မွာ မိန္းမေခ်ာ မိန္းမလွ အမ်ားဆံုး ထြက္ေသာ (ပဘာ၀တီတို႔ တိုင္းျပည္ျဖစ္ခဲ့ေသာ) မဒၵရာဇ္တိုင္း ျဗာဟၼဏသူေဌးမ်ဳိး၌ ျဖစ္လ်က္ရိွရကား ျဗာဟၼဏ ရွစ္ေယာက္တို႕ မဒၵရာဇ္တိုင္းအေရာက္တြင္ တစ္ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္အရြယ္ သူေတာ္စင္ “မယ္ဘဒၵါ” ကို ေတြ႕ၾက၍ ထိုေရႊရုပ္ကို အပ္ႏွင္းကာ ေစ့စပ္ေၾကာင့္လမ္း၍ ျပန္သြားၾကေလသည္။

ထိုအေၾကာင္းကို သတို႔သား သတို႔သမီးတို႔ အသီးသီး ၾကားသိရလွ်င္ စိတ္အဆင္းရဲႀကီး ဆင္းရဲသြား ၾကေတာ့၏။ သတို႔သား စဥ္းစားသည္မွာ “ငါသည္ ထိုေရႊရုပ္လို အမ်ဳိးသမီးကို မရႏိုင္ဘူး ထင္ခဲ့၏ ၊ ယခုေသာ္ ရၿပီဟု ေျပာၾကသည္၊ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ မိဘကြယ္လြန္လွ်င္ ေတာထြက္မည္ အမွန္ပင္ ျဖစ္ရကား သတို႔သမီးေလး စိတ္ဆင္းရဲရစ္ရွာေတာ့မည္၊ ကိစၥ မလြန္ခင္က သတိေပးရလွ်င္ သင့္ေတာ္စရာရိွရဲ႕” ဟု စဥ္းစား၍ တိတ္တိတ္ပုန္း စာေရးသည္မွာ “အို ဘဒၵါ၊ ႏွမအတြက္ ဂုဏ္ အသေရခ်င္း တူမွ်ေသာ အမ်ဳိးသားကို ရပါေစ” ဟု ဆုေတာင္းပါသည္။ က်ဳပ္ေတာ့ မိဘမ်ား ကြယ္လြန္လွ်င္ အမွန္ပင္ ရဟန္းျပဳရပါလိမ့္မည္။ ေနာင္တမရဖို႔ရန္ ယခုက သတိေပးပါသည္” ဤသုိ႔စာေရး၍ လူယံုေတာ္ကို ေစလႊတ္လိုက္ေလသည္။

အမ်ဳိးသမီးလည္း ထိုစာအတိုင္းပင္ စဥ္းစား၍ မိမိလက္မထပ္လိုေသာစာကို ေရးသားေစလႊတ္ေလရာ ထိုေစတမန္ ၂ဦး တို႔ ခရီးအၾကားမွာ ေတြ႕ၾက၍ အက်ဳိးအေၾကာင္းေမးကာ (၀မ္းေျမာက္ေက်နပ္ေၾကာင္း ၾကင္ၾကင္နာနာ ေရးသားၾကလိမ့္မည္ဟု ထင္၍) ေပးလိုက္ေသာစာကို သေဘာတူဖြင့္၍ ဖတ္ၾကည့္ေသာအခါ သူတို႔ ထင္ေၾကးႏွင့္မကိုက္ေသာ စာ ၂ ေစာင္ကို ဆုတ္ၿပီးလွ်င္ သေဘာတူ ေက်နပ္ေၾကာင္း စာကိုသာ ျပင္ဆင္ေရးသား၍ ပို႔ၾကေလသတဲ့။ ဤသို႔အားျဖင့္ ကာမစိတ္ကင္းရွင္းေနေသာ ေရစက္ေဟာင္း ၂ဦးတို႔ လက္မထပ္ခ်င္ဘဲႏွင့္ လက္ထပ္ပြဲ၀င္ၾကရေလသည္။

လက္ထပ္ၿပီးေနာက္၌ အိပ္ရာ၀င္ခ်ိန္ မေရာက္မီကပင္ ပန္းကံုးမ်ားကို ကံုးေစၿပီးကာ အိပ္ရာအလယ္၌ ခ်ထား၍ အိပ္ရာ ၀င္ၾကေသာအခါ “ပန္းကံုးကို မထိတမ္းေနာ္၊ ညိႈးတဲ့ပန္းကံုးရွင္ဟာ စိတ္မစင္ၾကယ္လို႕ပဲ” ဟု ေျပာ၍ ပန္းကံုးျခားလ်က္ အိပ္စက္ၾကေလသည္။ သို႔ေသာ္ တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ ထိမိမည္စိုးေသာေၾကာင့္ စိတ္ခ်လက္ခ် အိပ္မေပ်ာ္ၾက။

ဤနည္းအားျဖင့္ အိမ္ရာေထာင္၍ လူ႔ေဘာင္မွာ ေနၾကေသာ္လည္း ကာမစိတ္ဓာတ္ လြတ္လပ္စင္ၾကယ္ရကား ေမာင္ႏွမအရင္းပမာ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး အထူးၾကင္နာစြာ ေနထိုင္ၾကၿပီးေနာက္ မိဘတို႔ ကြယ္လြန္ေသာအခါ စည္းစိမ္ဥစၥာကို ထိန္းသိမ္းစီမံရင္း သံေ၀ဂျဖစ္ၾက၍ သေဘာတူ ေတာထြက္ၾကေလသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုအခ်ိန္အခါ၌ “ဗုဒၶ” ရိွသည္ ဟူေသာ သတင္းကို သူတို႔ မသိရေသးသျဖင့္ “ေလာက၌ ရဟႏၲာအစစ္ ျဖစ္ၿပီးသူကို ရည္မွန္း၍ ထိုသူ႔အထံ တပည့္ခံဖို႔ရာ ငါတို႔ ရဟန္းျပဳပါသည္” ဟု ေျပာဆိုကာ ရဟႏၲာအစစ္ကို ရွာေသာအားျဖင့္ ေတာထြက္ခဲ့ၾကျခင္း ျဖစ္သည္။

ေတာထြက္ လာခဲ့ၾကၿပီးေနာက္ လမ္းႏွစ္ခြသို႔ ေရာက္ေသာအခါ အရွင္ပိပၸလိသည္ ရပ္တန္႔၍ “ဘဒၵါ … သင္ကဲ့သို႔ ရုပ္အဆင္း အထက္တန္းက်ေသာ ရေသ့မတစ္ေယာက္ ေနာက္ကပါေနသည္ကို ျမင္ရသူတို႔က “သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ရေသ့ရဟန္းျပဳၿပီးေသာ္မွလည္း မခြဲႏိုင္ မခြာရက္ၾက” ဟု အျပစ္ျမင္ၾကလိမ့္မည္၊ သင္အလိုရိွရာ လမ္းကိုယူပါ၊ ငါတို႔ ႏွစ္ေယာက္လမ္းခြဲၾကစို႔” ဟု မိန္႔ေတာ္မူရာ မယ္ဘဒၵါကလည္း “မွန္ပါတယ္၊ လူအမ်ား အျပစ္ျမင္စရာ ျဖစ္ေနပါတယ္၊ ႏွမက လက္၀ဲဘက္လမ္းကို လိုက္သြားပါ့မယ္၊ အရွင္က လက္ယာလမ္းကို ၾကြပါ” ဟု ေလွ်ာက္၍ အလြန္ရိုေသစြာကန္ေတာ့ရာ ေျမေစာင့္နတ္မ်ား မေနႏိုင္ မထိုင္ႏိုင္ျဖစ္၍ ဤမဟာပထ၀ီေျမႀကီးသည္ သြက္သြက္ခါေအာင္ တုန္လႈပ္ေလသည္။

ဗုဒၶႏွင့္ ေတြ႕ေတာ္မူပံု

ထို ေျမလႈပ္ျခင္း၏ အေၾကာင္းကို ဗုဒၶရွင္ေတာ္ ဆင္ျခင္ေတာ္မူေသာအခါ သာသနာ့၀န္ေဆာင္ ထိပ္ေခါင္တင္ သားေတာ္ႀကီး အေလာင္း ပိပၸလိသတို႔သား ႏွင့္ မယ္ဘဒၵါတို႔ ေတာထြက္လာ၍ လမ္းခြဲၾကေၾကာင္းကို သိေတာ္မူသျဖင့္ ပိပၸလိအရွင္ လာမည့္လမ္းသို႔ ၃ ဂါ၀ုတ္ေ၀းေအာင္ ခရီးဦးၾကိဳျပဳကာ ပေညာင္ပင္ေအာက္၌ ေရာင္ျခည္ေတာ္ေျခာက္သြယ္ျဖင့္ တင့္တယ္စြာ ထိုင္ေနေတာ္မူႏွင့္ေလသည္။ ပိပၸလိအရွင္လည္း ဗုဒၶရွင္ေတာ္ကို ျမင္လွ်င္ျမင္ခ်င္း “မိမိရည္မွန္းခဲ့ေသာ ဆရာသည္ ဤပုဂၢိဳလ္သာတည္း” ဟု ဆံုးျဖတ္၍ အလြန္ေလးျမတ္စြာ ရိွခိုး၀ပ္ခ်လ်က္ တပည့္အျဖစ္ကို ခံယူေလသည္။ [ထို ပိပၸလိကို ကႆပအႏြယ္၀င္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ “အရွင္မဟာကႆပ” ဟု ေခၚၾကသည္။]

ဗုဒၶရွင္ေတာ္သည္ အရွင္မဟာကႆပအား ထိုေနရာတြင္ပင္ ရဟန္းအျဖစ္ကို ေပးေတာ္မူ၍ အတူ ၾကြေတာ္မူေလရာ ခရီးအၾကား သစ္ပင္ေအာက္၌ အရွင္မဟာကႆပ ခင္းေပးအပ္ေသာ သကၤန္းႀကီးအေပၚမွာ ထိုင္ေတာ္မူ၍ ထိုသကၤန္းႀကီးကို လက္ေတာ္ျဖင့္ သံုးသပ္ေတာ္မူကာ “ကႆပ … (လူ႔ဘ၀တုန္းက အ၀တ္ျဖစ္ခဲ့ေသာ) သင္ရဲ႕သကၤန္းက တယ္ႏူးညံ့ပါတကား” ဟု မိန္႔ေတာ္မူေလေသာ္ –

အရွင္ကႆပ။ ။ ဒီသကၤန္းကို ျမတ္စြာဘုရား ျခံဳေတာ္မူပါဘုရား။
ဗုဒၶ။ ။ သင္ေကာ ဘာကိုျခံဳမည္လဲ။
အရွင္ကႆပ။ ။ ျမတ္စြာဘုရား၏ သကၤန္းေတာ္ အေဟာင္းရပါလွ်င္ ျခံဳပါမည္ဘုရား။
ဗုဒၶ။ ။ ကႆပ … ဤသကၤန္းကို ငါဘုရားကိုယ္တိုင္ ပုဏၰာမည္ေသာ ကၽြန္မ၏အေလာင္းမွ တစ္ျပည္သားမွ်ေသာ ေလာက္ေတြကိုဖယ္၍ ပံသုကူ ေကာက္ယူခဲ့ရတယ္။ ဤသကၤန္းကို ပံသုကူေကာက္ခ်ိန္က မဟာပထ၀ီေျမႀကီးပင္ တုန္လႈပ္ခဲ့ရတယ္၊ ဓူတင္အားလံုးေဆာင္ႏိုင္သူမွ ဤသကၤန္းႏွင့္ထုိက္တန္တယ္၊ ဤသကၤန္းကို ေဆာင္ႏိုင္ပါ့မလား။ (ဤသကၤန္းနဲ႔တန္ေအာင္ က်င့္ႏိုင္ပါ့မလားဟူလို။) ဤသို႔ေမးေတာ္မူ၍ အရွင္ကႆပက

“ေဆာင္ႏိုင္ပါေၾကာင္း” ေလွ်ာက္ထားသျဖင့္ သကၤန္းခ်င္းလဲ၍ ၀တ္ရံုေလေသာ္ မဟာပထ၀ီေျမႀကီးလည္း တအံ့တၾသ ျဖစ္သည့္ပမာ ျပင္းစြာတုန္လႈပ္ ျပန္ေလသည္။ အရွင္မဟာကႆပလည္း ဓူတင္အားလံုးကို ေဆာင္၍ ႀကိဳးစားအားထုတ္ေတာ္မူရာ ရွစ္ရက္ေျမာက္ အရုဏ္တက္ခ်ိန္မွာ ရဟႏၲာျဖစ္ေတာ္မူသည္။

ရွင္မဟာကႆပသည္ ေတာေက်ာင္း၌ သီတင္းသံုးေတာ္မူ၏။ သကၤန္း ၃ ထည္သာ ကိုယ္ပိုင္ ထားေတာ္မူ၏။ အျမဲ ဆြမ္းခံ၍ ဘုဥ္းေပးေတာ္မူ၏။ ဆြမ္းခံရာမွာလည္း အိမ္စဥ္မေက်ာ္ဘဲ ဆြမ္းခံေတာ္မူ၏။ ဤသို႔စသည္ျဖင့္ အျမဲဓူတင္ေဆာက္တည္ေတာ္မူကာ တစ္ရံတစ္ခါ၌မူ ဆြမ္းခံမၾကြမီ သမာပတ္ကို ၀င္စားေတာ္မူ၍ သမာပတ္မွ ထ,ေတာ္မူၿပီးေနာက္ ဆင္းရဲသူမ်ားကို ခ်ီးေျမွာက္ေသာအားျဖင့္ ဆင္းရဲသူမ်ားရပ္ကြက္သို႔ ဆြမ္းခံ၀င္ေတာ္မူ၏။ အခါတစ္ပါး၌ကား သိၾကားႏွင့္သုဇာတာမိဖုရားတို႕ပင္ လူဆင္းရဲဟန္ေဆာင္၍ အရွင္မဟာကႆပအား ဆြမ္းေလာင္းဖူးသည္။ လယ္ေစာင့္ ဆင္းရဲသူမတစ္ေယာက္ကား သူ၏သြားရည္စာ ေပါက္ေပါက္ေလွာ္မ်ားကို အရွင္မဟာကႆပအားလွဴၿပီးေနာက္ လယ္ကန္သင္း၌ ေျမြေပါက္ခံရ၍ စုေတေလရာ ခ်က္ခ်င္းပင္ တာ၀တႎသာသို႔ ေရာက္သြားသည္။

တစ္ရံတစ္ခါ၌ ႏူနာစြဲသူတို႔၏ လက္ျဖင့္နယ္၍ လွဴဒါန္းအပ္ေသာ ဆြမ္းကိုပင္ ျမိန္ရွက္စြာ ဘုဥ္းေပးေတာ္မူပါသတဲ့။ အို အရွင္ျမတ္ႀကီးဘုရား၊ အရွင္ျမတ္၏ လူ႔ဘ၀တုန္းက စည္းစိမ္ႏွင့္ အရိွန္အ၀ါကိုေတြးကာ ရဟန္းေတာ္ဘ၀၌ က်င့္ေတာ္မူပံုမ်ားကို ႏႈိင္းယွဥ္၍ စဥ္းစားလိုက္ေသာအခါ တပည့္ေတာ္၏အျဖစ္ကို အားမရႏိုင္ေအာင္ ရိွပါသည့္ျပင္ အရွင္ျမတ္ႀကီးကိုကား ဦးေတာ္ညြတ္ကာပ်ပ္၀ပ္ ရိုေသလွပါေတာ့သည္ ဘုရား။

ဗုဒၶရွင္ေတာ္ ေျမွာက္စားေတာ္မူပံု
ေနာင္အေရးကို ေျမာ္ျမင္ေသာဘုရင္မင္းျမတ္သည္ မိမိ၏အရိပ္အရာကိုဆက္ခံႏိုင္မည့္ သားရတနာအား မိမိ၀တ္ဆင္ျမဲျဖစ္ေသာ တန္ဆာကိုေပးသနားေတာ္မူသကဲ့သို႔ ဗုဒၶရွင္ေတာ္ျမတ္သည္လည္း ကိုယ္ေတာ္ျမတ္၏ အရိပ္အရာ သာသနာေတာ္ကို ဆက္လက္၍ ေဆာင္ရစ္မည္ကို ျမင္ေတာ္မူကာ ကိုယ္ေတာ္ျမတ္၏ ပံသုကူသကၤန္းေတာ္ကို အရွင္မဟာကႆပ ရဟန္းျဖစ္စကပင္ ပထမအႀကိမ္ ခ်ီးေျမွာက္ေတာ္မူခဲ့ၿပီ။ ထို႔ေနာက္ မၾကာမၾကာ သံဃာ့ပရိသတ္အလယ္မွာ အရွင္မဟာကႆပကို ေျမွာက္စားေတာ္မူ၏။ ဘိကၡဳတို႔၊ သင္တို႔သည္ ကႆပလို ေနႏိုင္၊ ကႆပလို က်င့္ႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾက။

တရားေဟာတဲ့ေနရာမွာပင္ ကႆပရဲ႕စိတ္ထားမ်ဳိးေဟာၾက၊ ကႆပတရားေဟာတဲ့အခါ တရားေတာ္၏ သဘာ၀က်ပံု မွန္ကန္ပံုကို အေျခခံထား၍ “ငါေဟာတဲ့တရားကို သူတို႔နာၾကလွ်င္ ေကာင္းမွာပဲ၊ ၾကားနာၿပီး နားလည္ၾကလွ်င္ ေကာင္းမွာပဲ၊ နားလည္ၿပီး လိုက္နာက်င့္ၾကလွ်င္ ေကာင္းမွာပဲ” ဟု ေမတၱာ ကရုဏာစိတ္ျဖင့္ ေဟာသည္၊ “ဘိကၡဳတို႔၊ ငါဘုရားသည္ စ်ာန္ အဘိညာဥ္ ၀င္စားေတာ္မူလိုသည့္အခါ အလိုရိွရာ စ်ာန္အဘိညာဥ္ကို (အခ်ိန္မၾကာေစဘဲ) ၀င္စားႏိုင္သကဲ့သို႔ ကႆပ သည္လည္း ငါဘုရားလိုပင္ ခ်က္ခ်င္း၀င္စားႏိုင္သည္” ဟု တန္ခိုးအရာ တန္းတူထား၍ ေျမွာက္စားေတာ္မူသည္။

ေျမွာက္စားရာ၌ ရည္ရြယ္ခ်က္

ဘာ့ေၾကာင့္ ထိုမွ်ေလာက္ ေျမွာက္စားေတာ္မူပါသနည္း။ အရွင္သာရိပုတၱရာ အရွင္မဟာေမာဂၢလာန္ တို႔သည္ ဗုဒၶရွင္ေတာ္၏အလ်င္ ပရိနိဗၺာန္စံၾကမည္ျဖစ္၍ ဗုဒၶရွင္ေတာ္ပရိနိဗၺာန္စံေတာ္မူၿပီးသည့္အခါ၀ယ္ အရွင္မဟာကႆပသာလွ်င္ သာသနာ့၀န္ကို ေဆာင္ရစ္ရေပမည္၊ ထိုအခါ “ဗုဒၶရွင္ေတာ္သည္ပင္ တန္းတူထား၍ ေျမွာက္စားအပ္ေသာ အရွင္ျမတ္ေပတကား” ဟု အရွင္မဟာကႆပကို သံဃာေတာ္အားလံုးက ေလးစားရစ္ေစေတာ္မူလိုေသာေၾကာင့္ အဂၢသာ၀က ၂ ပါး ထက္ပို၍ ေျမွာက္စားေတာ္မူပါသည္။ [အရွင္ မဟာကႆပသည္ သက္ေတာ္ တစ္ရာ့ႏွစ္ဆယ္ရွည္ေသာေၾကာင့္ ဗုဒၶရွင္ေတာ္ ပရိနိဗၺာန္စံေတာ္မူၿပီးေနာက္ ႏွစ္ေပါင္းအေတာ္ၾကာေအာင္ သာသနာ့တာ၀န္ကို ေဆာင္ေတာ္မူခဲ့ေပသည္။ ထိုကဲ့သို႔ လူ႔ဘ၀၌လည္း အမ်ဳိးျမတ္စည္းစိမ္ရွင္ျဖစ္၍ သာသနာေတာ္သို႔ ၀င္လာေသာအခါ၌လည္း တန္ခိုးဣဒၶိပါဒ္အရပ္ရပ္ႏွင့္ အက်င့္ထူးေတာ္မူေသာ သက္ေတာ္ရွည္သားေတာ္ႀကီး တစ္ပါးကို ဗုဒၶရွင္ေတာ္ရေတာ္မူလိုက္သည္မွာ သာသနာေတာ္အတြက္ လြန္စြာ ကံေကာင္းပါေပသည္။

အမရပူရ မဟာဂႏၶာရံုဆရာေတာ္ အရွင္ဇနကာဘိ၀ံသ ၏ အနာဂတ္သာသနာေရး မွ ေကာက္ႏႈတ္ေဖာ္ျပပါသည္။
Credit to Original Post