သမၼာဒိတည္ရန္နည္းလမ္း

တရားထိုင္တဲ့အခါ သမာဓိ ျမန္ျမန္တက္တဲ့နည္းေလး မသိေသးတဲ့သူေတြအတြက္ မ်ွေဝေပးခ်င္တယ္။

ဝင္ေလ ထြက္ေလကို ေသခ်ာေစာင့္ ဖမ္းေနရပါတယ္။ ကိုယ္ခႏၶာက ယားတယ္ဆိုလဲ ယားတဲ့ေပၚ ျဖစ္ပ်က္ မမွတ္ဘဲ။ အာရံုက ႏွာသီးဖ်ားေပၚမွာ ရွိေနေပးပါ။

ဥပမာ- သီခ်င္းသံေတြ ဘယ္ေလာက္ဆူညံပါေစ
အာရံုက တစ္ျခားေနရာေရာက္ေနတဲ့ သူေတြအေနနဲ႕ ဘာစာသားေတြ ဆိုသြားတယ္ဆိုတာေတြ က်ယ္ေလာင္ေနတာဘဲဆိုတာေတြ မသိႏိုင္သလိုပါဘဲ။

တကယ္ တရားထိုင္တဲ့အခါမွာ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ဘာကို ဘယ္လို ထိုင္ရမယ္ဆိုတာ မသိၾကပါဘူး။ နားလည္သူေတြကို ေမးျမန္းၾကတာေတြလဲ နည္းပါတယ္။ ၾကာၾကာထိုင္ေပမယ့္ သမာဓိမတက္။
ဒံုရင္းက ဒံုရင္းျဖစ္ေနၾကတာ။
မထိုင္တတ္ၾကလို႕ပါ။

ႏွာသီးဝမွာ ထားတယ္ဆိုရာမွာ စလံုးေရ စတဲ့ သူေတြအေနနဲ႕ ျပႆနာ တစ္ရပ္က အေတြးေလးေတြ ဝင္လာတာပါဘဲ။

အေတြးေတြ မဝင္ရဘူးလို႕ ေျပာလို႕မရပါဘူး။
ဒါေပမယ့္ သတိကပ္လိုက္တဲ့အခါ
အေတြးကို ဖ်က္လိုက္ပါ။
ငါ အေတြးဝင္သြားပါလားဆိုတဲ့အေတြးနဲ႕အၿပိဳင္ ငါတရားထိုင္ေနပါလားဆိုတာ သိပါ။

ၿပီးရင္ ႏွာသီးဖ်ားမွာ ဆက္ထားပါ။
အေတြးေပၚမွာ ျဖစ္ပ်က္ေလး ျဖစ္သြားပါလားဆိုတဲ့
ဟာေလး ႏွလံုးသြင္းႏိုင္ရင္  ပိုေကာင္းပါတယ္။
အက္မင္ကို တရားျပတဲ့အဘတစ္ေယာက္ေျပာဘူးသလို လူေတြက ငါခု ဘာလုပ္ေနတယ္ဆိုတာ မသိၾကဘူး။ သတိကပ္ၿပီး သိခဲ့ရင္လဲ မေကာင္းမႈနဲ႕ မတရားမႈဆိုတာလဲ ေတာ္ေတာ္နည္းသြားမယ္ကြတဲ့။

အဘေျပာခ်င္တာက ေဒါသထြက္ေနခ်ိန္ ဒါမွမဟုတ္ ထြက္ျပီးခ်ိန္မွာ ငါေဒါသထြက္ေနပါလား
ပူေလာင္လိုက္တာ ငါေဒါသထြက္လိုက္ပါလား အက်ိဳးမရွိလိုက္တာ မွားသြားတယ္ဆိုတဲ့
ခံစားခ်က္မ်ိဳးကို သိတဲ့အသိပါ။

လူေတြက ေဒါသထြက္ၿပီးလဲ
ငါဘာျဖစ္ခဲ့တယ္ဆိုတဲ့ အသိမရွိ။
ထြက္တုန္းလဲ အသိဆိုတဲ့ သတိမရွိမွေတာ့
မဂၢင္လမ္းနဲ႕ အေဝးႀကီးပါတဲ့။
ထားပါေတာ့။

ဆက္ေျပာမယ္-

တရားနိမိတ္ေတြ ေပၚလာရင္လဲ
ထူးဆန္းအံ့ၾသမႈေတြ ထဲမွာ ေမ်ာပါမသြားဘဲ။ 
ငါ တရားထိုင္ေနတယ္ဆိုတဲ့ အေတြးေလးနဲ႕ ျဖတ္ပစ္ရပါမယ္။

ဒီေနရာမွာ သမထနဲ႕ ဝိပႆနာခြဲဖို႕ လိုပါလိမ့္မယ္။
သမာဓိ ထူေထာင္တဲ့အထိက သမထနည္းနဲ႕တူတူပါဘဲ။

သမာဓိ အားေကာင္းလာၿပီဆို အာရံုထူူး နိမိတ္ထူး ခံစားခ်က္ထူး ပုဂိၢိဳလ္ထူးေတြနဲ႕ ေတြ႕လာတဲ့အခါမွာ သမထက အဲ့အာရံုေတြေပၚမွ ႏွစ္သက္ ေျမာပါသြားပါတယ္။ ရလာတဲ့ စ်ာန္ေသးေသးေလးအေပၚမွာ ႏွစ္သက္ျမတ္ႏိုးတာက သမထပါ။

ဝိပႆနာက ဘာအာရံုေတြဘဲလာလာ
အပ်က္ဆိုတဲ့ ဘက္ကို ေရွ႕ရႈရမွာပါ။
ေပ်ာ္ဝင္မသြားရပါဘူး။
အနတၱမွာ လမ္းဆံုးမွ ဝိပႆနာပါ။

ဒီနည္းေလးက တန္ဖိုးသိတဲ့သူေတြအတြက္ လြန္အသံုးဝင္ပါလိမ့္မယ္။ ဒီနည္းလမ္းေလးကို ေရွးက်မ္းစာ အတစ္အုပ္ထဲမွာ ဖတ္ရတာပါ ျဖတ္လမ္းနည္းေလးပါ။

တစ္ျခားထိုင္နည္းေတြလဲ မွန္ပါတယ္၊
တကယ္လဲ ထိေရာက္ပါတယ္။

___________________

အာနာပါနစတင္အားထုတ္သူ၏ ထိုင္ပုံနည္းစနစ္
..............................................
တင္မလႅင္ေခြျဖစ္ေစ မိန္းမထိုင္ျဖစ္ေစ အဆင္ေျပသလိုထိုင္ႏိုင္ပါတယ္ ။

အထက္ပိုင္းကိုယ္ကိုေျဖာင့္မတ္စြာထားဖို႕လိုပါတယ္။

တစ္ခါတစ္ရံ ေလရွဴသြင္းတာကို
လိုက္တာမ်ားပါက ေနာက္သို႕လန္တတ္ပါတယ္။

ေလထုတ္မႈေနာက္သို႕လိုက္တာမ်ားပါက အေရွ႕သို႕ငိုက္တတ္ပါတယ္၊

ဒါမ်ဳိးမျဖစ္ေစရန္မတ္ဖို႕လိုအပ္ပါတယ္ ။
တင္းပါးေအာက္မွာလက္ႏွစ္လုံးစာေလာက္
ေခါင္းအုံးေလးျဖစ္ေစ သင့္ေတာ္မည့္ အဝတ္ေစာင္ စသည္တို႕အား ထား၍ထိုင္မည္ဆိုပါက
အလိုအေလ်ာက္ခါးမတ္လာပါလိမ့္မည္။

အာနာပါအားထုတ္သူသည္
ခါးမတ္ဖို႕ကအလြန္အေရးၾကီးပါတယ္၊
ခါးမတ္မွ ေလကိုမွန္မွန္ေျဖာင့္ေျဖာင့္
ရွဴသြင္းရွဴထုတ္ လုပ္ႏိုင္ပါမယ္၊

အဝတ္အစားတို႕အားလည္း
တင္းၾကပ္မေနဖို႕လိုအပ္ပါတယ္ ၊ ေျပေလ်ာ့ေသာ အဝတ္တို႕ကိုဝတ္သင့္ပါတယ္ ၊ ရာသီဥတုကိုလိုက္ျပီး အဝတ္အစားကို ဝတ္သင့္ပါတယ္ ။

တင္မလႅင္ေခြထိုင္တဲ့ေနရာမွာ ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းအားထပ္၍ မထိုင္သင့္ပါဘူး။

ဘယ္ျဖစ္ေစ ညာျဖစ္ေစ
ေရွ႕သို႕တစ္ေခ်ာင္းထားေနာက္သို႕
တစ္ေခ်ာင္းထား၍ ထိုင္ပါက
ၾကာရွည္ထိုင္ႏိုင္ပါလိမ့္မယ္ ။
လက္ႏွစ္ဖက္လည္း ဘယ္လက္ဖဝါးေပၚ ညာလက္ဖဝါးတင္၍ထိုင္ႏိုင္ပါတယ္ ၊

ဒါမွမဟုတ္ အဆင္ေျပသလိုထားႏိုင္ပါတယ္။
(လက္ႏွစ္ဖက္ ထပ္ထားတဲ့ေနရာမွာ လက္မႏွစ္ခုအား ထိ၍အတင္းဖိတြန္းမထားရပါ) လက္သည္လိုရင္းမဟုတ္ပါ ခါးေရွ႕သို႕မငိုက္ရန္အထိန္းျဖစ္ပါတယ္ ။

သင္ခႏၶာကိုယ္သည္
ကုလားထိုင္တစ္လုံးလိုေျဖာင့္ေနပါျပီ ။
ေရွ႕ေျခႏွစ္ေခ်ာင္း တင္ပါးႏွစ္ခုတို႕၏ ေလးေခ်ာင္းေထာင့္ထားေသာ ကုလားထိုင္ကဲ့သို႕ မတ္ေနပါျပီ ။

အာနာပါန စတင္အားထုတ္ေတာ့မယ္
ေရွ႕ကျဖစ္ေသာ ဝမ္းသာစရာ ဝမ္းနည္းစရာ အေတြးေတြမဝင္ေအာင္ ေစာင့္ထိန္းမယ္ဆိုျပီး စိတ္ကိုေမြးျမဴပါ။
တရားအားလိုျခင္ေသာ ဆႏၵအားေမြးျမဴကာ မေလ်ာ့ေသာဝီရိယ အစဥ္မျပတ္ေသာသတိျဖင့္
အားထုတ္ပါ ။

_______________________
အာနာပါနအားထုတ္စ ေယာဂီမ်ားတြင္ ျဖစ္ေလ့ျဖစ္ထရွိေသာ အခက္အခဲေလးမ်ား
........................................................
အသံသည္ သမာဓိ၏ဆူးေျငာင့္ ျဖစ္သည္ဟုဆိုသည့္ အတိုင္း ပတ္ဝန္းက်င္၏ အသံတို႕ေၾကာင့္ စိတ္အေႏွာက္အယွက္ျဖစ္တတ္ပါတယ္။

ဒါကိုစိတ္ထဲတြင္ မေက်မနပ္မျဖစ္သင့္ပါ ၊ ေတာေတာင္ထဲသည္ပင္ ေက်းငွက္
သားရဲ တိရစာၦန္တို႕၏ အသံပင္ရွိေသး၏ ။
မိမိစိတ္၌ မေက်မနပ္မႈေၾကာင့္ ေဒါသစိတ္တို႕ ဝင္ေရာက္သျဖင့္ ကမၼ႒ာန္း
ဆုတ္ယုတ္တတ္၏ ။ ဒီအသံတို႕အားလည္း ၾကားရေကာင္းမလားဟု မိမိကိုယ္လည္း
အျပစ္မတင္သင့္ပါ ။

ဒီအခ်ိန္သည္
အသံမ်ားမၾကားရေလာက္ေအာင္
ျဖစ္ေပၚေစေသာ သမာဓိမ်ဳိးကား မဟုတ္ေသးေပ ။

ၾကားသင့္သေလာက္ၾကားႏိုင္ေသး၏ ။
ငါသည္ ခႏၶီပါရမီ ျဖည့္သည္ဟူ၍
မိမိကိုယ္ကိုဆုံးမကာ သတိၾကီးစြာျဖင့္
ေလကိုသာမွတ္ေနပါ ။

ေယာဂီမ်ားတြင္ျဖစ္တတ္ျခင္းမွာ
ႏွာသီးအတြင္းကိုလိုက္မိ၍
တင္းက်ပ္မႈကိုခံရတတ္ပါတယ္ ။
ထိုသို႕ျဖစ္လာလွ်င္ အတြင္းသို႕
မလိုက္မိေစရန္ သတိၾကီးစြာထား၍  ႏွာသီးဖ်ား
(သို႕) အထက္ႏႈတ္ခမ္း၌သာ ဝင္ေလထြက္ေလကိုသာမွတ္ေနပါ ။

ပူမႈ ေအးမႈ
မာမႈ တင္းမႈ တို႕အားႏွလုံးမသြင္းရပါ ။

ဓာတ္ဘက္သို႕ေရာက္၍
ကမၼ႒ာန္းဆုတ္ယုတ္တတ္ပါတယ္ ။

သမာဓိသည္ အားေကာင္းလာပါက
တစ္ခါတစ္ရံ မ်က္ႏွာျပင္ ဒါမွမဟုတ္
ႏွာသီးဖ်ားတို႕၌ ပိုးရြတို႕ သြားသကဲ့သို႕ ျဖစ္တတ္ပါတယ္ ။

ထိုသို႕ျဖစ္ေပၚလာပါက
ကမၼ႒ာန္းကိုရပ္ျပစ္ျခင္း မျပဳပါႏွင့္ ၊
စိတ္ရွည္သည္းခံစြာ ေလကိုသာမွတ္ေနပါ
မၾကာမွီပင္ ေပ်ာက္သြားတတ္ပါတယ္ ။

ကမၼ႒ာန္းကိုရပ္ျပစ္ျခင္းျပဳလိုက္ပါက အျမဲတစ္ေစလာေနတတ္ပါတယ္ ။ သတိၾကီးစြာျဖင့္ ေလကိုသာမွတ္ေနပါ။

_________________________

အာနာပါနသမာဓိကုိ ေအာင္ျမင္ေပါက္ေျမာက္္ျခင္း (ပထမပိုင္း)
**************************************

သမထပုိင္းရဲ႕ အဆင့္ေလးဆင့္
( ၀င္ေလ ထြက္ေလ ရွစ္မ်ဳိး)

သမာဓိထူေထာင္တဲ့အပုိင္းမွာ ကမၼ႒ာန္းေလးဆယ္ရွိတဲ့အနက္ ႀကိဳက္တဲ့ကမၼ႒ာန္းႏွင့္ သမာဓိကုိ ထူေထာင္ႏုိင္ပါ တယ္။ အာနာပါနကမၼ႒ာန္းကုိ အတုိခ်ဳပ္ၿပီး သမာဓိထူေထာင္ပုံေျပာဖုိ႔ ရည္ရြယ္ထားတယ္၊ ဒီေတာ့ ဘုရားရွင္က ဒီအာနာပါနကမၼ႒ာန္းကုိ ၫႊန္ၾကားတဲ့အခ်ိန္အခါမွာ

နံပါတ္တစ္ ဒီဃ - အရွည္၊

နံပါတ္ႏွစ္ ရႆ - အတုိ၊

နံပါတ္သုံး သဗၺကာယ- ပဋိသံေ၀ဒီ -
အစအဆုံး အကုန္လုံး၊

နံပါတ္ေလး ပႆမ ၻယံ - ၿငိမ္းေအာင္ က်င့္ပါဆုိၿပီး
အဆင့္ ဘယ္ႏွစ္ဆင့္ ခ်မွတ္ေပးသလဲ၊
ေလးဆင့္၊ ဒါ သမာဓိ ပုိင္း၊ ဒီေတာ့ အဲဒီေလးဆင့္စလုံးမွာ ေယာဂါ၀စရပုဂၢိဳလ္က ဘယ္လုိအားထုတ္ရမလဲ၊

ေသာ သေတာ၀ အႆသတိ သေတာ၀ ပႆသတိ။
(မ-၁-၇၀။)

သတိျမဲဖုိ႔ -

အရွည္မွာလည္း သတိျမဲရမယ္၊
အတုိမွာလည္း သတိျမဲ ရမယ္၊
အစအဆုံး အကုန္လုံးမွာလည္း သတိျမဲေနရမယ္၊ ၿငိမ္းေအာင္က်င့္ တဲ့ေနရာမွာလည္း သတိျမဲရမယ္လုိ႔ ဒီလုိဆုိလုိတယ္၊

ဒီေတာ့ အရွည္မွာလည္း ၀င္သက္ ထြက္သက္က ႏွစ္မ်ဳိး၊

အတုိက်ေတာ့လည္း ၀င္သက္ ထြက္သက္က ႏွစ္မ်ဳိး၊

အစအဆုံးအကုန္လုံး ထင္ထင္ရွားရွား သိရာမွာလည္း ၀င္သက္ ထြက္သက္က ႏွစ္မ်ဳိး၊

ၿငိမ္းေအာင္က်င့္တဲ့အပုိင္းမွာလည္း
၀င္သက္ ထြက္သက္ ႏွစ္မ်ဳိးပဲ၊ ေပါင္းလုိက္ေတာ့ ဘယ္ႏွစ္မ်ဳိးရွိသြားသလဲ၊ - ရွစ္မ်ဳိး၊
ဒါက သမထပုိင္းအတြက္ ကြက္ၿပီး ေျပာတာပါ။

ဒီေတာ့ အရွည္၊ အတုိ၊ အစအဆုံး အကုန္လုံးကုိ ထင္ထင္ရွားရွား သိေအာင္ ပထမေလ့က်င့္ရမွာျဖစ္ေတာ့ ေယာဂါ၀စရပုဂၢိဳလ္က အဲဒီ ၀င္ေလ ထြက္ေလကုိ ႐ႈပြားသုံးသပ္တဲ့အပိုင္းမွာ ---

ထိမႈထင္ရွားရာမွာ စိတ္ထားၿပီး ေလကိုၾကည့္ပါ

ဖု႒ဖုေ႒ာကာေသ ပန သတႎ ဌေပတြာ
ဘာေ၀ႏၲေႆ၀ ဘာ၀နာ သမၸဇၨတိ (၀ိသုဒၶိ-၁-၂၇၁။) လုိ႔ ၀ိသုဒၶိမဂ္အ႒ကထာက ၫႊန္ၾကားထားတဲ့အတုိင္း ---

၀င္တဲ့ေလ ထြက္တဲ့ေလ ထိမႈထင္ရွားတဲ့
တစ္ေနရာကေန ေစာင့္ၿပီး ေတာ့ စိတ္ကုိ ထားဖုိ႔ လုိအပ္ပါတယ္။ ၾကည့္ရမွာက ဘာကို ၾကည့္ရမွာလဲ၊

၀င္သက္ေလ ထြက္သက္ေလကုိ ၾကည့္ရမယ္။
ထိတာကို ၾကည့္ရမွာလား၊ ၀င္ေလ ထြက္ေလကုိ ၾကည့္ရမွာလား၊ ၀င္ေလ ထြက္ေလကို ၾကည့္ရမယ္။

အဲဒီေလသည္ အထဲ၀င္ေတာ့
အထဲလည္း လုိက္မၾကည့္နဲ႔၊ အျပင္ ထြက္ ေတာ့ အျပင္လည္း လုိက္မၾကည့္နဲ႔၊ ထိတဲ့ေနရာက ေစာင့္ၿပီး ဒီေလကေလး ကုိၾကည့္ပါ၊ အဲဒီ ေလကေလးမွာ စိတ္ကုိၿငိမ္ေအာင္ ကပ္ၾကည့္၊

ကပ္လုိ႔မွ မရဘူးဆုိရင္ေတာ့ အ႒ကထာမ်ားက ေရတြက္တဲ့နည္းကို အသုံးျပဳဖုိ႔ ၫႊန္ ၾကားထားပါတယ္။ --

ေရတြက္ျခင္းဂဏနာနည္း

၀င္ေလ ထြက္ေလ ႏွစ္ခုေပါင္းကုိ .. တစ္

၀င္ေလ ထြက္ေလ .. ႏွစ္

၀င္ေလ ထြက္ေလ .. သုံး

၀င္ေလ ထြက္ေလ ..ေလး

၀င္ေလ ထြက္ေလ .. ငါး

၀င္ေလ ထြက္ေလ .. ေျခာက္

၀င္ေလ ထြက္ေလ .. ခုနစ္

၀င္ေလ ထြက္ေလ .. ရွစ္

အဲဒီ တစ္ကေန ရွစ္အထိ
ငါ့စိတ္ ဘယ္မွမထြက္ရဘူးလုိ႔ ဒီလုိ ေလ့က်င့္ရတယ္၊ ေလ့က်င့္ဖန္ မ်ားလာၿပီဆုိရင္ေတာ့
တျဖည္းျဖည္း ၿငိမ္သြား တတ္ပါတယ္။

တစ္ကေန တစ္ဆယ္ထိလည္း ေရတြက္ႏုိင္တယ္။ တစ္ကေန ငါးထိလည္း ေရတြက္ႏုိင္တယ္။
ငါးေအာက္ မေလ်ာ့ေစနဲ႔၊ တစ္ဆယ္ထက္ လည္း မပိုေစနဲ႔ ဒီလုိ သတ္မွတ္ခ်က္ ရွိပါတယ္။

ရွစ္အထိကေတာ့ မဂၢင္ရွစ္ပါး အက်င့္ျမတ္တရားကုိ ပူေဇာ္တဲ့အေနႏွင့္ ဆုိၿပီး ဆရာသမားမ်ားက ဒီလုိ ၫႊန္ၾကားေပးတဲ့အတြက္ ဘုန္းႀကီးလည္း ဒီဌာနမွာ ရွစ္အထိပဲ သင္ေပးပါတယ္၊

ဘုရားဂုဏ္ေတာ္ကုိးပါးကုိ ပူေဇာ္တဲ့
အေနနဲ႔ ကုိးအထိ ေရတြက္လည္းရတယ္၊

ကုိယ္ေတာ္အား ဆယ္ပါး၊ ဉာဏ္ေတာ္အား ဆယ္ပါးႏွင့္ ျပည့္စုံေတာ္မူတဲ့ ဘုရားရွင္အား ပူေဇာ္တဲ့အေနတဲ့ တစ္ဆယ္အထိ ေရတြက္လည္း ရပါတယ္၊

ကုိယ္ႀကိဳက္သလုိ ယူလုိ႔ရပါတယ္။
အဲဒီေတာ့ တစ္ကေန ရွစ္အထိ ေရတြက္ၿပီဆုိၾကစုိ႔၊
အဲဒီ တစ္ကေန ရွစ္အထိ စိတ္ကုိ ဘယ္မွ မထြက္ေအာင္ ေလ့က်င့္ရတယ္၊ ေလ့က်င့္တဲ့အခါ နာရီ၀က္ေလာက္ သုိ႔မဟုတ္ တစ္နာရီေလာက္အထိေတာ့ ၿငိမ္ေအာင္ ေလ့က်င့္ရတယ္၊

အရွည္ အတုိ (အသက္ရႈအေႏွး အျမန္)

ေအာင္ျမင္မႈရၿပီဆုိရင္ေတာ့
အရွည္ အတုိကုိ ကူးႏုိင္တယ္။
အရွည္ဆုိတာက အသက္႐ွဴေႏွးတာ၊
အတုိဆုိတာက အသက္႐ွဴျမန္တာကုိ ဆုိလုိတယ္၊
ေႏွးလည္း ေႏွးတဲ့အတုိင္းသိ၊ ျမန္လည္း ျမန္တဲ့အတုိင္းသိ၊ ေႏွး ေအာင္ ျမန္ေအာင္ ရွည္ေအာင္ တုိေအာင္ သက္သက္ မႀကိဳးစားပါႏွင့္၊ အရွည္-အတုိလုိ႔လည္း မမွတ္ႏွင့္၊
အေႏွး-အျမန္လုိ႔လည္း မမွတ္ႏွင့္၊ မမွတ္ဘဲ မေနႏုိင္ရင္ေတာ့ ဘယ္လုိသာမွတ္ရမလဲ၊ ..

၀င္ေလ ထြက္ေလ.. ဒါေလာက္ပဲ မွတ္ပါ။ အဲဒီ ေလကေလးအေပၚမွာ စိတ္ကေလး ၿငိမ္ေအာင္ကပ္ထား၊ ရွည္လည္း ရွည္တဲ့အတုိင္းသိ၊ တုိလည္း တုိတဲ့အတုိင္းသိ၊

ဣရိယာပုထ္အေနအထား

အဲဒီလုိ ႐ႈရတဲ့အပုိင္းမွာ အာနာပါနရဲ႕ စည္းကမ္းတစ္ခုကေတာ့
ေ႕ရွ ေနာက္ ၀ဲ ယာ ခႏၶာကိုယ္ကုိ နည္းနည္းေလးမွ မလႈပ္ေအာင္ ထိန္းရမယ္ဆုိတဲ့အခ်က္ပဲ၊
ဣရိယာပုထ္ မျပင္ေကာင္းဘူးလုိ႔ေတာ့ မဆုိလုိပါဘူး၊ ဒါေပမဲ့ မခံႏုိင္ရင္ေတာ့ ျပင္ပါ၊

ဆင္းရဲ ေနတဲ့ ေ၀ဒနာကုိ
ေအာင့္အီးသည္းခံရမယ္လုိ႔ေတာ့ မဆုိလုိဘူး၊
ၿငိမ္သက္မႈ သမာဓိကုိ မရဘူးဆုိရင္ေတာ့ ဣရိယာပုထ္ ျပင္ႏုိင္တယ္။ ဒါေပမဲ့လုိ႔ မိမိက နာရီ၀က္အဓိ႒ာန္ၿပီးေတာ့ ၿငိမ္ေအာင္႐ႈရမယ္လုိ႔ အဓိ႒ာန္ၿပီးထုိင္ခဲ့ရင္ နာရီ၀က္ေတာ့ မလႈပ္ရွားဘဲ ထုိင္ႏုိင္ရင္ ပုိေကာင္းတယ္၊

တစ္နာရီအဓိ႒ာန္ရင္လည္း တစ္နာရီထုိင္ႏုိင္ရင္ေတာ့ ပုိေကာင္းတယ္၊ အဲဒီေတာ့ ဒီအရွည္ အတုိေပၚမွာ စိတ္ကေလးၿငိမ္ေအာင္ ကပ္ထားလုိက္တဲ့အခ်ိန္ အခါမွာ ဒီအပုိင္းမွာ ထုိင္တုိင္း ထုိင္တုိင္း ၀င္ေလ ထြက္ေလ၊
အရွည္ အတုိ အာ႐ုံမွာ ဘာ၀နာစိတ္က
တစ္နာရီေလာက္ အနည္းဆုံး ကပ္ေအာင္ေတာ့ ေလ့က်င့္ရပါတယ္၊ ထုိင္တုိင္း ထုိင္တုိင္း
ကပ္ၿပီဆုိရင္ေတာ့ ေလး၊ ငါး၊ ေျခာက္ ထုိင္အတြင္းမွာ၊
အခ်ဳိ႕ ပါရမီရင့္ေညာင္းရင္လည္း တစ္ထုိင္ ႏွစ္ထုိင္ အတြင္းေလာက္မွာ နိမိတ္ စေပၚတတ္ပါတယ္။ ဆယ္ႀကိမ္၊ တစ္ဆယ့္ငါးႀကိမ္ေလာက္၊ ႏွစ္ရက္၊ သုံးရက္ေလာက္ ဒီ အရွည္အတုိမွာ ႐ႈေနလုိ႔မွ နိမိတ္က မေပၚရင္ေတာ့ အစအဆုံးက်င့္စဥ္ကုိ ကူးၾကည့္ပါ။

အစ အဆံုး အကုန္းလံုးေတာက္ေလွ်ာက္သိပါ

၀င္ေလ-ထြက္ေလက ရွည္ရင္လည္း ထုိေလရဲ႕ အစ အဆုံး အကုန္လုံးကုိ ေတာက္ေလွ်ာက္သိဖုိ႔၊ ၀င္ေလ-ထြက္ေလက တုိရင္လည္း ထုိ ေလရဲ႕ အစအဆုံး အကုန္လုံးကုိ ေတာက္ေလွ်ာက္သိဖုိ႔ ႀကိဳးစားပါ။ အထဲ လည္း လုိက္မၾကည့္ရဘူး၊ အျပင္လည္း လုိက္မၾကည့္ရဘူး၊ ထိတဲ့ေနရာက ေလးမွာ စၿပီး ထိတဲ့ေနရာမွာ ဆုံးသြားတဲ့အထိ ထိတဲ့ေနရာကေလးက ေစာင့္ ေနၿပီး အစ အဆုံး ေတာက္ေလွ်ာက္သိေအာင္ ႐ႈရပါတယ္။ အဲဒီလုိ အစ အဆုံးကုိ ေတာက္ေလွ်ာက္သိေအာင္႐ႈေတာ့ - သဗၺကာယ ပဋိသံေ၀ဒီ - လုိ႔ ေခၚပါတယ္၊ အစ အဆုံး အကုန္လုံးကုိ ထင္ထင္ရွားရွား သိေအာင္ ႐ႈတာပဲ။

အဲဒီအပုိင္းမွာလည္း ဒါက အစ၊ ဒါက အလယ္၊ ဒါက အဆုံး - ဒီလုိ မမွတ္နဲ႔၊ မွတ္ရင္ေတာ့ ဉာဏ္က မလုိက္ႏုိင္ေတာ့ ေမာလာတတ္တယ္၊ မမွတ္ဘဲ မေနႏုိင္ရင္ ဘယ္လုိသာမွတ္မလဲ၊ ၀င္ေလ ထြက္ေလ ဒီေလာက္ပဲမွတ္ပါ၊ ၀င္သက္ေလ ထြက္သက္ေလလုိ႔ မွတ္ခ်င္လည္း မွတ္ရတယ္၊ အဲဒီေတာ့ ဒီ ေလအာ႐ုံေပၚမွာ စိတ္က ကပ္ေနဖုိ႔လုိတယ္၊ မမွတ္ဘဲ မေနတတ္သူကုိသာ မွတ္ခုိင္းတာပါ၊ မမွတ္ဘဲ ေနႏုိင္ခဲ့ရင္ေတာ့ မမွတ္နဲ႔၊ ေလေပၚမွာ စိတ္က ေတာက္ေလွ်ာက္ သိေနဖုိ႔ လုိရင္းပဲ။

အလင္းေရာင္နဲ႔ နိမိတ္

အဲဒီေလကေလးမွာ ေတာက္ေလွ်ာက္ သိေနေတာ့ ေလကေလးမွာ ဘာ၀နာစိတ္က ၿငိမ္သက္စြာ ကပ္ၿပီးတည္လာၿပီ ဆုိရင္ေတာ့ အရွည္အတုိအပုိင္းမွာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အခု အစအဆုံးအပုိင္းမွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ မ်ားေသာအားျဖင့္ အလင္းေရာင္ေတြ စၿပီးေပၚတတ္ပါတယ္၊ အဲဒီ အလင္းေရာင္ေတြကုိေတာ့ သြားၿပီးမၾကည့္ရဘူး။ အလင္းေရာင္ႏွင့္ နိမိတ္သည္ တျခားစီျဖစ္တယ္၊ နိမိတ္ဆုိတာကေတာ့ အဲဒီ အာနာပါန ေလေၾကာင္းေလးပဲ၊ မ်ားေသာအားျဖင့္ ေလေၾကာင္းလုိ႔ ေျပာတာကေတာ့ အေခ်ာင္းစေပၚတတ္လုိ႔သာ ေျပာတာပါ၊

ဘာ၀နာသညာႏွင့္ နိမိတ္ေပၚစအေျခအေနမ်ား

ေယာဂီပုဂၢိဳလ္တုိ႔ရဲ႕ နိမိတ္မေပၚမီမွာ ျဖစ္ေပၚေနတဲ့ အမွတ္သညာကုိ ဘာ၀နာသညာလုိ႔ ေခၚတယ္။ ထုိဘာ၀နာသညာကဲြျပားမႈကုိ အေျခခံၿပီးေတာ့ နိမိတ္ေတြက ပုံသဏၭာန္ အမ်ဳိးမ်ဳိး ေျပာင္းလဲတတ္ပါတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ဒီအပုိင္းမွာ ေယာဂီတုိ႔ကုိ စိတ္ မကစားဖုိ႔ကုိေတာ့ သတိေပးထားရပါတယ္၊ ေလေပၚမွာ စိတ္ၿငိမ္ေအာင္ကပ္ ပါလုိ႔သာ ဒီေလာက္ပဲ သတိေပးရတယ္။ အဲဒီလုိ သတိေပးလုိက္တဲ့ အခ်ိန္ အခါမွာ လင္းေရာင္ျခည္ေတြက သိပ္အားေကာင္းလာေတာ့ မ်က္လုံးက ဒီလင္းေရာင္ျခည္ရဲ႕ ဒဏ္ကုိ မခံႏုိင္တဲ့အတြက္ မ်က္ရည္ေတြ က်တတ္ပါတယ္၊ ေအာင့္အီးသည္းခံၿပီးေတာ့ မ်က္လုံးဘက္ကုိ အာ႐ုံ မေရာက္ေစဘဲ ေလေပၚမွာသာ စိတ္ကေလးက ၿငိမ္ေအာင္ကပ္ေနပါ။ အဲဒီလုိ ေလေပၚမွာ စိတ္ကေလးက ၿငိမ္ေအာင္ ကပ္ထားလုိက္ၿပီဆုိလုိ႔ရွိရင္ တျဖည္းျဖည္း ဒီလင္း ေရာင္ျခည္စြမ္းအင္ အကူအညီႏွင့္ ဒီေလေၾကာင္းကေလးကုိ စေတြ႕တတ္ပါတယ္၊ အမ်ားအားျဖင့္ေတာ့ မီးခုိးေရာင္ကုိ စေတြ႕တတ္ပါတယ္။ အဲဒီကေန သမာဓိက ၿငိမ္သထက္ ၿငိမ္လာၿပီဆုိလုိ႔ရွိရင္ ၀ါဂြမ္းဆုိင္လုိ ျဖဴေနတဲ့ အျဖဴကုိ ေတြ႕တတ္ပါတယ္။ အဲဒီ၀ါဂြမ္းဆုိင္လုိ ျဖဴေနတဲ့ အျဖဴ ကလည္း အခ်ဳိ႕လည္း အေခ်ာင္း၊ အခ်ဳိ႕ကလည္း အ၀ုိင္း - စသည္ျဖင့္ ပုံသဏၭာန္အမ်ဳိးမ်ဳိး ရွိတတ္ပါတယ္။

နိမိတ္ေပၚမွာ စိတ္ကပ္ရမယ့္အခ်ိန္

အဲဒီလုိ ျဖဴေနတဲ့အျဖဴေခ်ာင္းကုိ ေတြ႕ၿပီ ဆုိရင္ တစ္ခါတစ္ရံ ေယာဂီက အဲဒီ အျဖဴေခ်ာင္းေပၚမွာ တစ္ခါတစ္ေလ ဘာ၀နာစိတ္ကေလးကုိ ၿငိမ္၀ပ္စြာ တည္ေနေအာင္ ႀကိဳးစားရင္ ႀကိဳးစားလုိ႔ ရပါတယ္၊ ဒါေပမဲ့ စေပၚစမွာ သူက မခုိင္ဘူး၊ အမ်ားစုမွာ မခုိင္တဲ့အတြက္ ေပၚလုိက္ ေပ်ာက္လုိက္ ေပၚလုိက္ ေပ်ာက္လုိက္ ျဖစ္တတ္ပါတယ္။ အဲဒီအခါမွာ ဒီနိမိတ္ေခ်ာင္းေပၚမွာ ဘာ၀နာစိတ္ကုိ မကပ္ဘဲ မူလ႐ႈျမဲ ျဖစ္တဲ့ ၀င္သက္ေလ ထြက္သက္ေလ အာ႐ုံေပၚမွာသာ ဘာ၀နာစိတ္ကုိ ၿငိမ္၀ပ္စြာ ကပ္ၿပီးတည္ေနေအာင္ ႀကိဳးစားရတယ္၊ အဲဒီလုိ ႀကိဳးစားရင္းကေနၿပီး ေတာ့ ဒီနိမိတ္ေပၚလာလုိ႔ နိမိတ္ေပၚမွာ ဘာ၀နာစိတ္က ကပ္ေနၿပီဆုိရင္ လည္း မခြာခ်နဲ႔၊ ကပ္ျမဲသာ ကပ္ထားလုိက္ေတာ့၊ အဲဒီ ဘာ၀နာစိတ္က ဒီ နိမိတ္အာ႐ုံေပၚမွာ ကပ္ေနတဲ့ အခ်ိန္အခါမွာ ပကတိ ၀င္ေလ ထြက္ေလကုိ ျပန္မၾကည့္နဲ႔၊ ပကတိ ၀င္ေလ ထြက္ေလကုိ ၾကည့္လုိက္၊ နိမိတ္ကုိ ၾကည့္လုိက္ ေခါက္တုံ႔ေခါက္ျပန္ ျပဳလုပ္ေနခဲ့ရင္ ဒီသမာဓိသည္ ၿငိမ္၀ပ္မႈမရွိတဲ့အတြက္ စိတ္သည္ အာ႐ုံတစ္ခုအေပၚမွာ က်ေရာက္ေနတာ မဟုတ္တဲ့အတြက္ေၾကာင့္ သမာဓိ ပ်က္သြားတတ္တယ္။ အကယ္၍ ဒီနိမိတ္ေခ်ာင္းက မခုိင္ေသးဘူးဆုိရင္ေတာ့ ပကတိ ၀င္ေလ ထြက္ေလကုိသာ ႐ႈေနပါ၊ ႐ႈေနရာကေန နိမိတ္က ခုိင္ၿပီး နာရီ၀က္ေလာက္ တစ္နာရီေလာက္ မေပ်ာက္ေတာ့ဘူးဆုိရင္ေတာ့ အဲဒီနိမိတ္မွာ ေျပာင္းကပ္ပါ၊ ထုိနိမိတ္သည္ ေ၀းေနခဲ့ရင္ေတာ့ အကပ္မခံဘူး၊ ႏွာသီးဖ်ားႏွင့္ အနီးကပ္ဆုံး ေနရာမွာ ေပၚမွ မ်ားေသာအားျဖင့္ အကပ္ခံတယ္။ ေပၚတဲ့ အခ်ိန္အခါမွာလည္း နိမိတ္ေခ်ာင္းက သိပ္ရွည္ေနရင္လည္း ရွည္တဲ့အတုိင္း ေတာက္ေလွ်ာက္လုိက္မကပ္နဲ႔၊ ႏွာသီးဖ်ားႏွင့္ အနီးကပ္ဆုံး ေနရာမွာ တည္ရွိေနတဲ့ နိမိတ္ေပၚမွာသာ စိတ္ကေလးကုိ ကပ္သာထားလုိက္။

ဥဂၢဟနိမိတ္၊ ပဋိဘာဂနိမိတ္

အဲဒီလုိ ကပ္ထားလုိက္လုိ႔ ဘာ၀နာစိတ္က ဒီအာနာပါနနိမိတ္အာ႐ုံမွာ တစ္နာရီ ႏွစ္နာရီ စသည္ျဖင့္ ၿငိမ္ၿပီး ကပ္လာၿပီဆုိရင္ေတာ့ တျဖည္းျဖည္း ဒီနိမိတ္သည္ ျဖဴရာကေန ၾကည္ၿပီး ေတာက္လာတတ္ပါတယ္။ ျဖဴေနတဲ့နိမိတ္ကုိေတာ့ ဥဂၢဟနိမိတ္လုိ႔ ေခၚပါတယ္၊ ၾကည္ၿပီး အေရာင္ထြက္လာတဲ့ နိမိတ္ကုိေတာ့ ပဋိဘာဂနိမိတ္လုိ႔ ေခၚပါတယ္၊ အဲဒီ ပဋိဘာဂနိမိတ္ဆုိတဲ့ အာ႐ုံမွာ ဘာ၀နာစိတ္ကုိ တစ္နာရီ ႏွစ္နာရီ စသည္ျဖင့္ ၿငိမ္၀ပ္စြာ ကပ္ၿပီးတည္ေနေအာင္ ထုိင္တုိင္း ထုိင္တုိင္း ရေအာင္ ေလ့က်င့္ရတယ္၊ ထုိအခ်ိန္အခါမွာ သြားရင္လည္း႐ႈ၊ ရပ္လည္း႐ႈ၊ ထုိင္လည္း႐ႈ၊ အိပ္လည္း႐ႈ ေလ့က်င့္ေပးရပါတယ္။

စ်ာန္ ႏွင့္ အဘိညာဏ္

အဲဒီလုိ ေလ့က်င့္လုိက္တဲ့အခ်ိန္အခါမွာ သမာဓိက ၿငိမ္၀ပ္စြာ ကပ္ၿပီး တည္ေနၿပီး တစ္နာရီအဓိ႒ာန္ရင္ တစ္နာရီ၊ တစ္မိနစ္အဓိ႒ာန္ရင္ တစ္မိနစ္ ရၿပီ၊ ႏွစ္နာရီအဓိ႒ာန္ရင္ ႏွစ္နာရီ ရၿပီ၊ အဓိ႒ာန္တဲ့အတုိင္း ေအာင္ျမင္မႈ ရွိေနၿပီဆုိရင္ေတာ့ ထုိအခ်ိန္အခါမွာ ထုိေယာဂီပုဂၢိဳလ္က စ်ာန္အဂၤါကို ဆင္ျခင္လုိ႔ရၿပီ။ အားထုတ္စပုဂၢိဳလ္သည္ စ်ာန္အဂၤါ ဆင္ျခင္မႈ နည္းပါေစ၊ ၀င္စားမႈ မ်ားပါေစလို႔ ၀ိသုဒၶိမဂ္အ႒ကထာက (၀ိသုဒၶိ-၁-၁၄၈။ မဟာဋီ-၁-၁၇၈။) သတ္မွတ္ေပးထားတယ္။ အားထုတ္စပုဂၢိဳလ္ အခုလုိ နိမိတ္ရစပုဂၢိဳလ္က နိမိတ္အေပၚမွာ ဘာ၀နာစိတ္ကုိ ၿငိမ္၀ပ္စြာကပ္ၿပီး တစ္နာရီ၊ ႏွစ္နာရီ စသည္ျဖင့္ တည္ေနေအာင္ ေလ့က်င့္ေပးရတယ္၊ အဲဒီလုိ ေလ့က်င့္တဲ့လုပ္ငန္းကုိ (စုိက္စုိက္စူးစူး အထူးျမဲျမံ ႐ႈအားသန္ စ်ာန္ဟုေခၚသတတ္) ဒီလုိ လယ္တီဆရာေတာ္ ဘုရားက မိန္႔ဆုိထားတယ္၊ အာရမၼဏူပနိဇၩာနစ်ာန္လုိ႔ ေခၚပါတယ္။ အလြန္ ၾကည္လင္ေတာက္ပေနတဲ့ အာနာပါနပဋိဘာဂနိမိတ္အာ႐ုံကုိ စိုက္စုိက္စူးစူးႏွင့္ ျမဲျမဲျမံျမံ တည္တံ့ေနေအာင္ စိတ္ကေလးကုိ တည္ၿပီးကပ္ေန ေအာင္ ႐ႈေနတဲ့လုပ္ငန္းျဖစ္လုိ႔ ဒါကုိ စ်ာန္လုိ႔ ေခၚတယ္။ ေျမလွ်ဳိး မုိးပ်ံေနတာကုိ စ်ာန္လုိ႔ေခၚတာ မဟုတ္ဘူး၊ ေျမလွ်ဳိး မုိးပ်ံတဲ့ လုပ္ငန္းကေတာ့ အဘိညာဏ္ႏွင့္ ဆုိင္တယ္၊ အဲဒါက အဘိညာဏ္ပုိင္း။ အခုေျပာေနတာက စ်ာန္ပုိင္းပဲ၊ အဲဒီေတာ့ စ်ာန္၀င္စားမႈမ်ားရမယ္၊ စ်ာန္ အဂၤါကုိ ဆင္ျခင္တာ နည္းရမယ္။

ပထမစ်ာန္သမာဓိ

ဒီေတာ့ ဒီအာနာပါနပဋိဘာဂနိမိတ္အာ႐ုံမွာ အနည္းဆုံး ေလး ငါး ဆယ္ထုိင္ေလာက္ ဘာ၀နာစိတ္က အဓိ႒ာန္တဲ့ အတုိင္း တစ္နာရီအဓိ႒ာန္ရင္ တစ္နာရီ၊ ႏွစ္နာရီအဓိ႒ာန္ရင္ ႏွစ္နာရီ ၿငိမ္ ၀ပ္စြာ ကပ္ၿပီးတည္ေနၿပီဆုိရင္ေတာ့ ထုိပုဂၢိဳလ္ဟာ စ်ာန္အဂၤါကုိ ဆင္ျခင္ႏုိင္တယ္။ သုိ႔ေသာ္ မွတ္ေက်ာက္တစ္ခုကေတာ့ အဲဒီ အာနာပါနပဋိဘာဂ နိမိတ္မွာ တစ္နာရီ အဓိ႒ာန္ၿပီး တစ္နာရီထုိင္လုိက္လုိ႔ တစ္နာရီလုံး စိတ္က ကပ္ေနတယ္ဆုိရင္ အဲဒီအခ်ိန္မွာ မိမိက ေဘးအသံေတြကုိ ၾကား-မၾကား နည္းနည္း အကဲခတ္ၾကည့္ပါ။ ၾကားေနေသးတယ္ဆုိရင္ေတာ့ ဒီစ်ာန္သည္ ဆက္တုိက္ မရေသးဘူး၊ ႀကိဳးၾကား ႀကိဳးၾကား စ်ာန္က ေလွ်ာေလွ်ာေနတဲ့သေဘာ ရွိတယ္၊ ဆက္တုိက္ ရၿပီ၊ ဘာသံမွလည္း မၾကားေတာ့ဘူး၊ အလြန္ ၾကည္လင္ေတာက္ပေနတဲ့ အာနာပါနပဋိဘာဂနိမိတ္ကေလးႏွင့္ မိမိရဲ႕ဘာ၀နာစိတ္ ဒီႏွစ္ခုပဲရွိေတာ့တယ္လုိ႔လည္း သိေနၿပီ၊ ဘာ၀နာစိတ္ကလည္း အာနာပါနပဋိဘာဂနိမိတ္အာ႐ုံ မွာပဲ ၿငိမ္၀ပ္စြာကပ္ၿပီး တည္ေနၿပီ၊ အာနာပါနပဋိဘာဂနိမိတ္အာ႐ုံထဲမွာပဲ ဘာ၀နာစိတ္က နစ္ျမဳပ္ေနၿပီဆုိရင္ ေတာ့ ထုိအခ်ိန္အခါမွာ စ်ာန္အဂၤါကို ဆင္ျခင္လုိ႔ ရႏုိင္ပါၿပီ။

( ဖားေအာက္ဆရာေတာ္ၾကီး
ေဟာၾကားေသာတရားေတာ္မွ ဦးေတဇိႏၵက ေကာက္နုတ္တင္ၿပၿခင္းၿဖစ္သည္..........)
᠌᠌᠌ ᠌᠌
Credit: Original upload